Het verhaal van Hubert

“In 2005 ben ik betrokken geraakt bij de Canon van Nederland, die vanuit een kleine stichting werd beheerd. Sinds 2014 is die stichting aangesloten bij het Openluchtmuseum en werk ik hier dus ook. In het begin hield ik me vooral bezig met de Canon. Intussen is mijn functie uitgebreider geworden en ben ik wetenschappelijk medewerker. Een brede, inhoudelijke taak.” 

“Samen met mijn collega’s leg ik de verbinding tussen wetenschappelijke kennis en de bezoeker. Zo maken we de geschiedenis van het dagelijks leven toegankelijk voor het publiek. Wij zijn verantwoordelijk voor het inhoudelijke verhaal van tentoonstellingen en nieuwe locaties. We schrijven bijvoorbeeld de honderdwoordenborden. Daarop staat, in maximaal honderd woorden, wat voor gebouw het is en welk verhaal het vertelt.” 

De Canon van Nederland is nog steeds mijn kindje. En recent was ik inhoudelijk verantwoordelijk voor de Anton de Kom-tentoonstelling. Met de inhoud van zulke tentoonstellingen houd ik me bezig. Inspiratiebronnen zijn er genoeg. Ik lees alles wat los en vast zit over het bewuste onderwerp. Bijvoorbeeld de biografie van Anton de Kom. Maar ik bezoek ook archieven en andere tentoonstellingen en praat veel met mensen die affiniteit met het onderwerp hebben.” 

“Die informatie vertaal ik naar een verhaallijn die passend is voor het Openluchtmuseum. Dat is zeker geen solistenklus. Zo’n tentoonstelling maak je met een heel team. En ik spreek bijvoorbeeld regelmatig met collega’s die de rondleidingen verzorgen. Zij hebben adequate informatie nodig zodat ze de bezoekers goed kunnen informeren over het thema.” 

“Van die samenwerking geniet ik. Buiten dat is het ook gewoon zo dat je in je eentje niet veel uitricht in het Openluchtmuseum. Het is allemaal teamwork. We zijn een museum met ongelofelijk veel expertise en getalenteerde mensen. Met elkaar maken we de mooiste dingen. Ik ben vrij goed in onderzoeken en het schrijven van teksten. Maar van vormgeving heb ik niet veel kaas gegeten. Gelukkig heb ik collega’s die daar erg bedreven in zijn. Mix die talenten door elkaar en de mooiste creaties ontstaan. Ook binnen het museum is het geheel groter dan de som der delen.” 

“Weet je wat ik nog meer zo leuk en boeiend vind van mijn werk? Dat het binnen én buiten is. Er zijn maar weinig echte buitenmusea in Nederland. Hier maak je een lunchwandeling en je wandelt zo door de geschiedenis van Nederland. Dan ontmoet je bezoekers maar ook collega’s: timmermannen, bouwvakkers, schilders, kantoormedewerkers, leidinggevenden en veel meer. De mensen die hier werken vormen de doorsnee van onze samenleving. En we hebben elkaar allemaal nodig. Van de directeur tot de receptionist: we hebben hetzelfde doel en willen mensen graag een mooie beleving bieden.” 

“Ja, je mag rustig concluderen dat ik trots ben op mijn werk. De Canon heeft een bijzonder plekje in mijn hart. Via de Canon ben ik hier binnengekomen en ik voel me er het meest verwant bij. Maar ook de Anton de Kom-tentoonstelling betekent veel voor me. Die tentoonstelling kan rekenen op een brede belangstelling en waardering. Veel mensen uit de Surinaamse gemeenschap komen er speciaal voor naar ons museum. Dat vind ik heel mooi: mensen en culturen samenbrengen en verbinden.” 

“Ik zit hier erg op mijn plek. Ik doe het werk waarin ik goed ben en dat wordt gewaardeerd. In mijn eentje kan ik het verschil niet maken, maar ik kan en mag wel een mooie bijdrage leveren aan het totaal. En ik leer iedere dag nog bij, ook al ben ik halverwege de vijftig. Dat houdt me scherp.”